Όταν ήμουν πιο μικρή είχα μια περίεργη θεώρηση για τη ζωή
που μου άρεσε πολύ να τη σκέφτομαι και να αυτοφιλοσοφώ...και να παίρνω δύναμη
όταν η ζωή με καλούσε να παίρνω μέρος σε αγώνες δρόμου..Με αφορμή τη μεγάλη
ρήση του Ηράκλειτου "Τα πάντα ρει"
θεωρούσα ότι η ζωή μας είναι ένα ποτάμι στο οποίο το νερό έχει το ρόλο
του χρόνου που κυλάει, περνάει και δεν γυρίζει πίσω. Οι βράχοι, οι πέτρες
και τα βότσαλα είναι οι άνθρωποι, που το νερό (χρόνος) ανάλογα με τη δύναμη
και τη φορά τα λειαίνει, τα αυλακώνει ή τα παρασύρει σε άλλες κοίτες του
ποταμού για να συνεχίσουν το ταξίδι τους. Και εδώ έρχεται να συντροφέψει
τις σκέψεις μου ένας στίχος μόλις από τον προηγούμενο αιώνα του μεγάλου
νομπελίστα ποιητή μας Ελύτη: "Παράφρονος γλύπτης των ανθρώπων ο χρόνος".
Πόσο δίκιο.. Και συνεχίζω, όταν τα νερά είναι στάσιμα, βρύα και λειχήνες κάνουν
την εμφάνισή τους πάνω στα ανύποπτα βραχάκια. Μυγάκια και λιβελούλες πετούν από
πάνω τους και το νερό μολυσμένο τα κρατάει κολλημένα στη γλοιώδη λάσπη του
πυθμένα, εκεί ακίνητα…αναίσθητα..και μεταμορφωμένα πια…γιατί τίποτα δεν θυμίζει
πια τα όμορφα καμπυλωτά βραχάκια με τις έντονες χρωματιστές φλεβώσεις, πράσινες
ή καφέ ή κόκκινες που άλλοτε χόρευαν στις δίνη του ποταμού. Και όταν πια το
νερό αρχίζει και σώνεται και το ποτάμι ξεραίνεται, τα βραχάκια πρόωρα χάνουν το
ρόλο τους και μένουν σε έναν άνυδρο ξερό ποτάμι...
Είναι τρομακτικό όταν ο χρόνος κάνει ότι σταματάει...πόσο
ανάγκη έχουμε έναν χείμαρρο να μας παρασύρει..να ξεπλύνει τα βράχια του, τις
πέτρες και τα βότσαλα.
