Δεν παραδίνομαι (για τον Ν.Ρ.)

Παραδίνομαι σε εσένα που με κοιτάς με απάθεια

Δεν εγκαταλείπω, σου δίνω ευθύνες.

Κράτα τις αν μπορείς…

περιμένω ένα βλέμμα που ταιριάζει στους ζωντανούς

και αν το βάρος κρατάει τους αστραγάλους σου στο πάτωμα

σπάσε το τσιμέντο που ανεβαίνει στα γόνατα και τρέξε…

Παραδίνομαι σε εσένα που με κοιτάς με εμπάθεια

Δεν εγκαταλείπω, σου δίνω ευθύνες.

κοίτα τα παιδιά σου που κοιμούνται στο δωμάτιο

φαντάσου τα με γένια αλλά χωρίς γλώσσα

δεν θα προλάβεις είναι σίγουρο

σπάσε τη μέγγενη που σφίγγει το μυαλό τους και άστα να τρέξουν…

Δεν παραδίνομαι σε εσένα που με κοιτάς χωρίς ήθος

Δεν εγκαταλείπω, σου ρίχνω ευθύνες.

Κάνε αυτό που σε μάθανε, κάνε αυτό που σου ταιριάζει

δεν χρειάζεται να ξέρεις

πέρνα την αγχόνη στον τρυφερό λαιμό μου

και ας είναι από μετάξι, ταιριάζει με το μεγαλείο του πολιτισμού μας!

Τα κλειδιά κρέμονται στο κανόνι,

αν καταφέρεις και φτάσεις στη μπούκα μου

θα φύγουμε και οι δυο μαζί.

Ξύσε το φυτίλι και στείλε με στην ελευθερία…

Για τον Νίκο Ρωμανό

Βίκυ Ν. Αναγνωστοπούλου

Ήλιος στο παγόβουνο

Είναι ο καιρός που γύρισε

Και όμως δεν άλλαξες ρούχα

Και όχι γιατί δεν κατέβηκε το ^οC στο θερμόμετρο

Είναι γιατί η καρδιά σου κάνει διακοπές σε παγόβουνο με κοντομάνικο

Και τι πειράζει όμως...

Πειράζει ...πειράζει που δεν έχεις μαντήλι να σκουπίσεις τη μύτη

Πειράζει …γιατί τα χείλια κολλάνε απελπιστικά στον πάγο

και ματωμένα, σκίζονται για να καταφέρουν να χαμογελάσουν

Και το βράδυ...τι κάνεις το βράδυ?

Θα ήθελα να πω ότι θα βγω με φίλους να πιω

και να νιώσω τα γόνατα χαλαρά από το αλκοόλ

και να γελάσω με την καρδιά μου μέχρι τα μάτια να δακρύσουν

Όμως μην λησμονείς, είσαι στο παγόβουνο

Το μόνο που σε διασκεδάζει είναι ο αχός από τη ζέστη σου ανάσα

Είναι και αυτή μια παρέα, σιωπηλή, αργοκίνητη, βαριά.

Είναι η αλήθεια σου που μασκαρεύτηκε στο κρύο

Όσο και αν βρέχει, ο ήλιος θα βγαίνει φωτίζοντας τα λασπωμένα μονοπάτια...

Όσο και αν ο αέρας σκορπάει τις φωτιές, θα έρχεται η άπνοια να εξαγνίζει τα καμμένα...

Όσο και αν πέφτεις, τόσο στα δυο σου πόδια θα σηκώνεσαι, θα προχωράς, θα τρέχεις, θα πετάς...

Σκέψεις της θαλασσινής...

Φοράω ένα καπέλο

με κοιτούν περίεργα όταν ξεμακραίνω.

Μόνο ένα παιδί με κοιτά

και χαμογελά με τα μάτια.

Το ξεβαμμένο σημάδι από τη βέρα του

γείτονα στην πόρτα του ανσανσέρ,

ανακουφίζει όταν το αεράκι φυσά

το κουρασμένο σώμα στο πρώτο κ τελευταίο τσιγάρο.

Σκέψεις πόσες πολλές σκέψεις

Κατέβασε ασφάλεια γιατί σε μάθανε να μην σταματάς

γιατί σου επιβάλλαν να ρωτάς.

Σκέψεις, πόσες πολλές σκέψεις

Συνέχεια σκέψεις

Το πράγμα που βρήκες και νόμιζες ότι το έχασες, τι χαρά!

Η πεταλίδα που έφαγες ζωντανή καθισμένη στο κύμα

ξύνοντας το βράχο με το νύχι

Τίναξε το κεφάλι και συνέχισε,

το τίναγμα είναι για να φύγει η άμμος.

Γιατί αν κοιμηθείς με άμμο στο μαγουλό σου

το πιθανότερο είναι να γδάρεις τα όνειρα σου.

Καλύτερα φτιάξε μια σαλάτα  

και μην βάλεις αλάτι

Πλύνε με θαλασσινό νερό τα πράγματα

θα τους κάνει καλό

θα διώξει το κακό

Η μαγική αντίθεση είναι αυτή που έλειψε,

αυτή χρειαζόμαστε και όχι το παχουλό πουλόβερ.

Από το φαίνεσθαι στο είναι και από τη άγνοια στη γνώση,

και πάλι πίσω και το ταξίδι από την αρχή.

Η διαδικασία έχει σημασία, το αποτέλεσμα είναι γνωστό.

Σκέψεις πόσες πολλές σκέψεις

Κατέβασε ασφάλεια γιατί σε μάθανε να μην σταματάς

γιατί σου επιβάλλαν να ρωτάς.

Σκέψεις, πόσες πολλές σκέψεις

Συνέχεια σκέψεις

Άσπρα άγρια τριαντάφυλλα

Σήμερα στο κτήμα είχε ανθίσει η άσπρη άγρια τριανταφυλλιά. Τα άνθη της κατάλευκα, βελούδινα. Το σχήμα τους είχαν μια στιβαρή αθωότητα, μάλλον λόγω του αμόλυντου λευκού. Ο ήλιος βοηθούσε πολύ, αφού έκανε τον πυρήνα των ντροπαλών μπουμπουκιών να φεγγοβολά και να ανοίγουν δειλά δειλά τα άτσαλα πέταλα τους. Λέω άτσαλα, γιατί αυτά τα μπουμπούκια δεν έχουν την πλαστικότητα και το ευγενές άνοιγμα που συναντάμε συνήθως σε αυτά του ανθοπωλείου. Σκεπτόμενη όμως γιατί μου τράβηξε την προσοχή μια μέρα σαν και τούτη η άγρια τριανταφυλλιά, ενώ δεν είναι τόσο όμορφη, θυμήθηκα την ιστορία της. Είναι φυτεμένη τουλάχιστον 30 χρόνια στο κτήμα από τη γιαγιά μου, που την είχε στην αυλή της, θάμνο ολόκληρο σε ένα οξειδωμένο τενεκέ λαδιού. Όταν την έβαλε στο χώμα αυτή θέριεψε και κάλυψε το φράκτη. Αυτό είναι, θαύμαζα τα αγριομπούμπουκα για την ιστορία τους που είναι θαμμένη στη μνήμη μου...   

Πάσχα,2014. Τι και αν η κρίση μας χτυπάει εμείς επιμένουμε ελληνικά και όσο περνάει ο καιρός  και προχωράμε προς τον πάτο ένα καλό μόνο μπορώ να διαπιστώσω: η ελληνικότητα μας παίρνει πάλι σάρκα και οστά με ουσία. Δεν λέω για τον οβελία και τους άπειρους τόνους φαγητών και γλυκών που καταναλώνουμε, όχι μιλάω για κάτι πολύ πιο ουσιώδες και πολύτιμο.

Τα τελευταία χρόνια ένεκα της αφθονίας η ελληνικότητα είχε καταστρατηγηθεί πλήρως. Η ελληνική οικογένεια από θεσμό είχε μετεξελιχθεί σε βαρετή υποχρέωση. Αυτό που παρατήρησα αυτό το Πάσχα ήταν η ανάγκη όλων να βρίσκονται σε μια οικογένεια. 

Η ανάγκη να τηρήσουμε τα έθιμα, να θυμηθούμε την ταυτότητα μας, να παινέψουμε το κεραμίδι που έχουμε πάνω από το κεφάλι μας, αυτό το σίγουρο όμως όχι το δανεικό. Αυτό να αγαπάμε, με αυτό να πορευτούμε, κάτω από αυτό να διασκεδάσουμε, πάνω σε αυτό να ταξιδέψουμε στη ζωή... Ούτε πολυτέλειες, ούτε αδηφαγίες...η μόνη πολυτέλεια που είδα να αναζητά ο περισσότερος κόσμος φέτος, είναι αυτή η πραγματική που δεν μπορείς να πληρώσεις όσα λεφτά και να έχεις, τη χαρά με την οικογένεια και τους φίλους, δεμένες με τη παράδοση. Αλώβητη από το χρόνο, στέκει ακλόνητη, σαν διάφανο ορθογώνιο πρίσμα στις συνειδήσεις για να δίνει ταυτότητα και συνέχεια στα έθνη. Αυτή είναι άλλωστε που μας έχει απομείνει, η παράδοση μέσα από τη μνήμη των παλαιότερων, αυτή δεν μπορεί να μας την πάρει κάνεις. Είναι δική μας και δεν έχουμε να την επιστρέψουμε πουθενά, μόνος εχθρός της, η λήθη..  Όμως μέσα σε αυτό το πηγάδι έχουμε βουτήξει έτσι και αλλιώς, στο πηγάδι της λήθης και εκεί υπάρχουν διάφορα ξεχασμένα που εύκολα ανασύρονται... όπως η αγάπη μου για τα άσπρα άγρια τριαντάφυλλα...αρκεί μόνο να κοιτάξουμε γύρω μας...

Έκοβα για αρκετή ώρα τα άσπρα άγρια τριαντάφυλλα, τα πέταλα πολλές φορές σκορπίζονταν γιατί είναι η ράτσα τους τέτοια...όμως δεν με ένοιαζε, ήθελα μαζί με αυτά να πάρω κοντά μου και την ιστορία τους...ήθελα να θυμάμαι για να μπορώ να συνεχίσω...

Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή...

Η κρίση των αξιών είναι το μεγάλο τραύμα της σημερινής κατάστασης. Το ακούω συχνά. Κάτι έχουμε πάρει μυρωδιά - δεν μπορεί βαθιά μέσα μας όλοι ξέρουμε. Μερικές φορές μου δίνει μεγάλο θάρρος η φράση αυτή, έστω να την ακούω και ας μη βλέπω στην πράξη σοβαρές κινήσεις μεταμέλειας, δε με πειράζει, μου αρκεί. Η συνειδητοποίηση μιας νοσηρής κατάστασης είναι η ίαση του 50% ιατρικά και κλινικά αποδεδειγμένο.

Το πιστεύω… έχει αρχίσει να συμβαίνει. Δυστυχώς δεν μπορούμε να περάσουμε κατευθείαν στη λύση χωρίς να λύσουμε την εξίσωση, χωρίς να κάνουμε τη θεραπεία. Ακόμα και αυτή η γρίπη που μαστίζει φέτος την ελληνική κοινωνία και θρηνούμε δεκάδες νεκρούς, πρέπει να κάνει το κύκλο της. Να κάνεις λίγες μέρες πυρετό, να πάρεις αντιβίωση και μετά ένας ενοχλητικός, εξαντλητικός βήχας και ένας μήνας μέχρι να σβήσει. Και είναι μόνο μια απλή γρίπη.

Είμαστε ανυπόμονοι, δικαίως βέβαια. Ποιος αντέχει να βλέπει ηλικιωμένους που δούλεψαν μια ζωή να είναι στα όρια της εξαθλίωσης, νέους που η ενέργεια τους ξεχειλίζει σα λάβα από τα έγκατά τους, να χάνουν τη ψυχή τους γιατί στα όνειρά τους δε χωράνε πια... Οικογενειάρχες να αυτοκτονούν γιατί οι εισπρακτικές που έχουν αγοράσει τα δάνεια τους δεν αστειεύονται...Παράλογοι νόμοι να πλαισιώνουν τις πολιτικές πρακτικές  που ακολουθούν σε συνέχειες το δόγμα του σοκ για να μας κρατούν παθητικούς αποδέκτες μιας «ψευτοθεραπείας» που αντί να βελτιώνει την κατάσταση, έχει τρυπήσει το στομάχι μας.

Πώς μπορείς να μην τα βλέπεις όλα αυτά? Θα φώναζε κανείς. Και όμως μόνο αν κοιτάξουμε μέσα στην ασχήμια θα βρούμε τις ομορφιές. Τότε θα μπορέσουμε να κοιτάξουμε μέσα μας ο καθένας ξεχωριστά,να συνειδητοποιήσουμε, να χαμηλώσουμε το βλέμμα και να κάνουμε ένα restart, μια επανεκκίνηση. Μόνο τότε η φωνή μας θα τρυπήσει τα τύμπανα αυτών που τώρα δεν ακούνε. Μας πως να μας προσέξουν, αφού μιλάμε ακόμα «την ίδια γλώσσα». Αν η γλώσσα μας όμως ζυμωθεί με τις σκέψεις μας, τις πραγματικές μας σκέψεις , αυτές που σουρώνει η συνείδηση την ώρα που ο ύπνος βαραίνει τα βλέφαρα, τότε θα μιλήσουμε μια άλλη γλώσσα που έχουμε ξεχάσει και δεν υπάρχει πια. Πρώτα στους δικούς μας και ύστερα στους γείτονες.

Ας ξεκινήσουμε την αλφαβήτα από την αρχή. Δε γίνεται αλλιώς. Ας ακολουθήσουμε την πορεία που πρέπει: είναι μονόδρομος η ιστορία. Ότι είναι να αλλάξει, θα αλλάξει από τη σκέψη μας και μην υποτιμάτε τη δύναμή της , αυτό το λάθος είναι η αρχή τους τέλους μιας κατάστασης που δε θα αλλάξει ποτέ. Δε θέλουμε αυτήν την πραγματικότητα, θέλουμε μια άλλη αληθινή. Μια που στα μάτια της να βλέπουμε το φως που μας τυφλώνει, όταν μπαίνει ο ήλιος το πρωί από το παράθυρο που ξεχάσαμε να κλείσουμε το εξώφυλλο.

 Θέλει χρόνο και κόπο για να εξολοθρευτεί το ζιζάνιο που τράνταξε το ήθος αυτής της κοινωνίας, το έχει πει και ο ποιητής του Ήλιου: «...για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή..».