Μερικές φορές περνάω από μέρη όπου με βαραίνει η σιωπή.
Περπατάω στον παράλληλο δρόμο που η καρδιά μου
έκατσε οκλαδόν στο βυθό της γης για χρόνια·
ύστερα κοιτάω τις γαλανές κορυφές των δένδρων
και αναδύομαι.
Κάπου κάπου η ανάδυση μέσα από της ζωής τα πέτρινα τοιχώματα
είναι πολλές φορές επικίνδυνη·
Μπορεί να περάσουν στο αίμα σου φυσαλίδες από τα βιώματα
και τότε παθαίνεις εμβολή,
γιατί η πίεση της μνήμης αυξάνεται όσο βαθαίνεις.
Αν είσαι τυχερός μπορεί να μην παραλύσεις,
αν όχι θα σέρνεις στο κουτσό σου πόδι μέρες χαρακωμένες.
Και αν κάτσεις σε καρότσι ζητά από τις πληγές σου να
σέρνουν τις ρόδες·
ο κύκλος θα σου θυμίζει πάντα το χθες και θα σπρώχνει το πάτημα του τροχού στο
αύριο.
Και μετά ξαναπερνώ από τον ίδιο δρόμο για πολλοστή φορά,
το συναίσθημα ίδιο.
Μα εγώ θέλω πάντα να βουτάω·
όσο πιο βαθιά τόσο μεγαλύτερη είναι η ζάλη της μνήμης.
Και αν καμία φορά το οξυγόνο δεν φτάσει, μένω κουλιαριασμένη
στο βυθό,
και τότε με τραβάνε από τα μαλλιά οι σελίδες που κλείνουν
πάλι, μαζί με τις μπουρμπουλήθρες που
βγαίνουν με βία από το στόμα σαν το δηλητήριο που δεν άντεξε
το σώμα και αλλάζει χρώμα, πρόσωπο και ουρανό.
