Η κρίση των αξιών είναι το
μεγάλο τραύμα της σημερινής κατάστασης. Το ακούω συχνά. Κάτι έχουμε πάρει
μυρωδιά - δεν μπορεί βαθιά μέσα μας όλοι ξέρουμε. Μερικές φορές μου δίνει
μεγάλο θάρρος η φράση αυτή, έστω να την ακούω και ας μη βλέπω στην πράξη
σοβαρές κινήσεις μεταμέλειας, δε με πειράζει, μου αρκεί. Η συνειδητοποίηση μιας
νοσηρής κατάστασης είναι η ίαση του 50% ιατρικά και κλινικά αποδεδειγμένο.
Το πιστεύω… έχει αρχίσει να
συμβαίνει. Δυστυχώς δεν μπορούμε να περάσουμε κατευθείαν στη λύση χωρίς να
λύσουμε την εξίσωση, χωρίς να κάνουμε τη θεραπεία. Ακόμα και αυτή η γρίπη που
μαστίζει φέτος την ελληνική κοινωνία και θρηνούμε δεκάδες νεκρούς, πρέπει να
κάνει το κύκλο της. Να κάνεις λίγες μέρες πυρετό, να πάρεις αντιβίωση και μετά
ένας ενοχλητικός, εξαντλητικός βήχας και ένας μήνας μέχρι να σβήσει. Και είναι
μόνο μια απλή γρίπη.
Είμαστε ανυπόμονοι, δικαίως
βέβαια. Ποιος αντέχει να βλέπει ηλικιωμένους που δούλεψαν μια ζωή να είναι στα
όρια της εξαθλίωσης, νέους που η ενέργεια τους ξεχειλίζει σα λάβα από τα έγκατά
τους, να χάνουν τη ψυχή τους γιατί στα όνειρά τους δε χωράνε πια... Οικογενειάρχες
να αυτοκτονούν γιατί οι εισπρακτικές που έχουν αγοράσει τα δάνεια τους δεν
αστειεύονται...Παράλογοι νόμοι να πλαισιώνουν τις πολιτικές πρακτικές που ακολουθούν σε συνέχειες το δόγμα του σοκ
για να μας κρατούν παθητικούς αποδέκτες μιας «ψευτοθεραπείας» που αντί να
βελτιώνει την κατάσταση, έχει τρυπήσει το στομάχι μας.
Πώς μπορείς να μην τα βλέπεις
όλα αυτά? Θα φώναζε κανείς. Και όμως μόνο αν κοιτάξουμε μέσα στην ασχήμια θα
βρούμε τις ομορφιές. Τότε θα μπορέσουμε να κοιτάξουμε μέσα μας ο καθένας
ξεχωριστά,να συνειδητοποιήσουμε, να χαμηλώσουμε το βλέμμα και να κάνουμε ένα restart, μια επανεκκίνηση. Μόνο τότε η φωνή μας θα τρυπήσει
τα τύμπανα αυτών που τώρα δεν ακούνε. Μας πως να μας προσέξουν, αφού μιλάμε
ακόμα «την ίδια γλώσσα». Αν η γλώσσα μας όμως ζυμωθεί με τις σκέψεις μας, τις
πραγματικές μας σκέψεις , αυτές που σουρώνει η συνείδηση την ώρα που ο ύπνος
βαραίνει τα βλέφαρα, τότε θα μιλήσουμε μια άλλη γλώσσα που έχουμε ξεχάσει και
δεν υπάρχει πια. Πρώτα στους δικούς μας και ύστερα στους γείτονες.
Ας ξεκινήσουμε την αλφαβήτα
από την αρχή. Δε γίνεται αλλιώς. Ας ακολουθήσουμε την πορεία που πρέπει: είναι
μονόδρομος η ιστορία. Ότι είναι να αλλάξει, θα αλλάξει από τη σκέψη μας και
μην υποτιμάτε τη δύναμή της , αυτό το λάθος είναι η αρχή τους τέλους μιας
κατάστασης που δε θα αλλάξει ποτέ. Δε θέλουμε αυτήν την πραγματικότητα, θέλουμε
μια άλλη αληθινή. Μια που στα μάτια της να βλέπουμε το φως που μας τυφλώνει,
όταν μπαίνει ο ήλιος το πρωί από το παράθυρο που ξεχάσαμε να κλείσουμε το
εξώφυλλο.
Θέλει χρόνο και κόπο για να εξολοθρευτεί το
ζιζάνιο που τράνταξε το ήθος αυτής της κοινωνίας, το έχει πει και ο ποιητής του
Ήλιου: «...για να γυρίσει ο ήλιος θέλει
δουλειά πολλή..».
