ΨΩΜΙ- ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ (ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ)

Επέλεξα αυτόν τον τίτλο για να βάλω σε ένα ενημερωτικό πακετάκι ειδήσεων, νέα  που σίγουρα όλοι έχουν ακούσει την τελευταία εβδομάδα. Τα νέα όμως αυτά, έστω και αν μεταξύ τους δεν έχουν σχέση, ενώνονται κάτω από το πρίσμα της ιστορίας, κάτω από ένα σύνθημα τομή που αποτέλεσε βασικό αίτημα του ελληνικού λαού κάθε φορά που βρισκόταν υπό συνθήκες κατοχής. Θα εξηγήσω αμέσως τι εννοώ .

Τρόφιμα τα οποία βρίσκονται κοντά στην ημερομηνία λήξεως τους, ή έχει παρέλθει η ημερομηνία που μπορούν με ασφάλεια να καταναλωθούν θα παραμένουν στο ράφι και θα πωλούνται σε αρκετά χαμηλότερη τιμή. Ας πούμε ότι δεν είναι τραγική η κατάσταση, αφού σύμφωνα με το νόμο θα βρίσκονται σε ξεχωριστό ράφι που θα έχουν την ένδειξη ΤΡOΦΙΜΑ ΠΕΡΑΣΜΕΝΗΣ ΔΙΑΤΗΡΗΣΙΜΟΤΗΤΑΣ, τα γράμματα στη συσκευασία θα είναι μεγαλύτερα και ευανάγνωστα, θα περιγράφονται ξεκάθαρα οι παρενέργειες οι οποίες μπορεί να προκληθούν και θα πωλούνται μέχρι και στο 1/3 της αρχικής αξίας. Την ευθύνη για την κατανάλωση θα παίρνουν οι καταναλωτές και μόνο..Η τροφή είναι βιολογική ανάγκη του ανθρώπου και προκειμένου να ικανοποιήσει το αίσθημα της πείνας και να επιβιώσει θα πάρει την ευθύνη να καταναλώσει και ληγμένα. Αυτή είναι η λύση στις περικοπές των δαπανών του κρατικού προϋπολογισμού;  Επειδή τα λεφτά της σύνταξης δεν φθάνουν για κανονικά τρόφιμα  και επειδή το κράτος πρόνοιας αντιλαμβάνεται ότι θα πέσει πείνα προετοιμάζει το έδαφος με αυτόν τον άθλιο τρόπο; Αναρωτιέμαι...

Τα σχολικά βιβλία από του χρόνου δεν θα είναι ετήσιας χρήσης αλλά τουλάχιστον τριετούς...Όχι δεν διαφωνώ με αυτό το «μέτρο», γίνεται εδώ και χρόνια στο εξωτερικό...Γιατί όμως τώρα...τόσα χρόνια περίσσευαν; Θα μπορούσαν να εξοικονομήσουν τη δαπάνη των 20.000.000-30.000.000 ευρώ από τα σχολικά βιβλία, όχι γιατί ζητούν οικονομία οι ξένοι  αλλά για ωφέλιμη επένδυση και πάλι στον κύκλο της παιδείας. Στις νέες τεχνολογίες και στη συγκρότηση ενός δυνατού εκπαιδευτικού σώματος  το οποίο θα δώσει στα παιδιά μας, μόρφωση για όπλο και για προίκα...δίνοντας ελπίδες για το μέλλον τούτου του τόπου.

Πρόσφατα συνέβη ένα γεγονός το οποίο πραγματικά με έκανε να ζήσω ζωντανά,  αυτά που διάβαζα τόσα χρόνια στα βιβλία της ιστορίας. Η αφορμή η πρεμιέρα ενός θεατρικού έργου στην Αθήνα, Corpus Christi, ονόματι. Ένα πλήθος αγριεμένο που απαρτιζόταν από κυρίες που χαιρετούσαν ναζιστικά και τραγουδούσαν τον εθνικό ύμνο, ένας παπάς που ύψωνε συνεχώς ένα σταυρό και μερικοί βουλευτές της Χρυσής Αυγής, που ήθελαν πάση θυσία να σταματήσουν την παράσταση γιατί αποτελούσε ύβρι των θείων…..Δεν είδα όμως να προσάχθηκε κανείς στην ασφάλεια...Καταπάτηση της ελευθερίας του λόγου, λογοκρισία...τι συμβαίνει από όλα και γιατί τους επιτρέπεται να κλονίζουν έτσι τη δημοκρατία, ή ότι έχει απομείνει από αυτήν;  Ας πάρει επιτέλους κάποιος σοβαρά το ρόλο του...

ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ  "αιτούμεθα" και πάλι  μετά από τόσα χρόνια, μετά από τόσους αγώνες ανθρώπων που δεν γνωρίσαμε καν, αλλά έχουμε κάτι πολύ κοινό μαζί τους, το ίδιο αίμα και την ίδια θέληση για ειρήνη και ελευθερία. Ας δούμε πια ξεκάθαρα τι έχουμε μπρος στα μάτια μας και ας μη γελιόμαστε, η ιστορία είναι και πάλι εδώ..γιατί έχουμε ανάγκη να θυμόμαστε, να γνωρίζουμε, να μην ξεχνάμε και να τραβάμε μπροστά.

Πως η ανάγκη γίνεται ιστορία… Πως η ιστορία γίνεται σιωπή

Το σχοινί που κρατά δεμένη την ελληνική κοινωνία με την ευρωπαϊκή πραγματικότητα κραδαίνει, παρόλα αυτά οι ιθύνοντες κάνουν ότι δεν ακούν τα θανατηφόρα τριξίματα. Νομίζω ότι το νιώθουν όλοι, κάτι θα γίνει αλλά δεν ξέρουμε πότε θα είναι αυτή η στιγμή. Τα περισσότερα νοικοκυριά είναι υπερχρεωμένα και όχι δεν εννοώ μόνο από τα δάνεια και τις κάρτες, αλλά από τους φόρους, τη ξέφρενη άνοδο των τιμών των προϊόντων και τα αντισυνταγματικά, έκτακτα και με αναδρομική ισχύ πολλές φορές  χαράτσια κάθε είδους. Ότι έχει λείψει (σε μορφή καταθέσεων στο εξωτερικό) σκαρφίζονται ένα κόλπο, το ψηφίζουν και έτσι εμφανίζονται αυτά που λείπουν ως δια μαγείας στο ταμείο και πάλι. Κατά αυτόν τον τρόπο απολύτως φυσιολογικά, διαμοφώνονται στη σύγχρονη Ελλάδα οι νόμοι. Οι νόμοι που ρυθμίζουν τι είναι δίκαιο και τι είναι άδικο, τι είναι σωστό και τι είναι εσφαλμένο σήμερα δεν διέπονται από καμία συνταγματική ισχύ παρά μόνο από αυτή του μεροληπτικού συμφέροντος των λίγων. Α! Επίσης ξέχασα ονομάζεται και δημοκρατία το πολίτευμά μας, αλλά μάλλον το όνομα είναι μόνο το κάλυμμα, σαν τις αγγελίες εργασίας σήμερα, καμία τελικά δεν ζητάει φανερά αυτό που πραγματικά θέλει. Για να γίνεις γραμματέας ή πωλητής πρέπει να έχεις μέσον και αν παίρνεις και περίπου 700 ευρώ είσαι από τους τυχερούς. Η γενιά των 700 ευρώ λέγανε πριν 3-4 χρόνια, λάθος η γενιά της απογοήτευσης, της μιζέριας, τη κατάθλιψης και της αυτοκτονίας.

Τόσο μορφωμένοι και νοήμονες άνθρωποι δεν γίνεται να νοιάζονται μόνο για την εφήμερη ζωή τους. Αν αυτός ο τόπος χάσει τους νέους, θα χάσει και το μέλλον του. Πως η ιστορία μας έγινε σιωπή; Οι σειρήνες του Β Παγκοσμίου πολέμου πως είναι δυνατόν να ξεχάστηκαν; Οι παππούδες σας που πολεμούσαν μέρα-νύχτα τον εχθρό με τίμημα την ίδια τους ζωή πως έπαψαν να είναι συγγενείς σας; Ο ήχος από τις ερπύστριες, που ήθελαν να γκρεμίσουν τα όνειρα και τις ελπίδες σας για μια ελεύθερη δημοκρατία και ακούσατε με τα ίδια σας τα αυτιά πως είναι δυνατόν να σβήστηκαν από τη μνήμη σας;

Η ανέχεια, η εξαθλίωση και η πείνα που έρχεται πως είναι δυνατόν να τη θεωρείτε ανάγκη; Μέχρι που φθάνει το πείσμα και ο εγωισμός σας; Θα σας πω εγώ, φθάνει μέχρι τη σχιζοφρένεια της ανάγκης… της αδίστακτης και άπληστης ανάγκης για υλικό πλουτισμό που πιστεύετε ότι μπορεί να καλύψει το κενό της άδειας σας ψυχής. Έτσι η ανάγκη γίνεται ιστορία… 

Στη φωλιά του κούκου...η άνοιξη δεν λέει να έρθει!

Είναι Σεπτέμβριος και ο λαός γύρισε από τα μπάνια του..οι εξώπορτες είχαν φρακάρει από από τους λογαριασμούς και η εφορία και τα χαράτσια έχουν φρακάρει το νου των ανθρώπων...
Το πιο περίεργο από όλα είναι ότι το τελευταίο καιρό έχω αρχίσει να αισθάνομαι ότι δεν υπάρχει η αίσθηση της νομιμότητας και της δικαιοσύνης...όχι πως παλιότερα υπήρχε, αλλά αυτήν την ώρα ακόμα και οι ιθύνοντες που προσπαθούσαν από συμφέρον να κάνουν ότι υπάρχει τάξη και ασφάλεια εγκαταλείπουν πρώτοι το καράβι αφού πρώτα έβαλαν τον αυτόματο στο προς ολοταχώς.. και αφήνουν τον Τιτανικό να πέσει στα βράχια με πλήρη συνειδητή.. ασυνειδησία και μάλιστα με τη συνείδηση τους ήσυχη...

Η υγεία δεν λειτουργεί, οι φαρμακοποιοί δεν πληρώνονται, οι γιατροί στα δημόσια νοσοκομεία κάνουν λευκές απεργίες..αλλά όπου να 'ναι έρχονται και αυτές με το μαύρο χρώμα...Αν μπορείς να πληρώνεις ακόμα ιδιωτική ασφάλεια έχει καλώς αλλιώς μπορείς και να πεθάνεις αν έχεις την ευγενή καλοσύνη...

Στους δημόσιους φορείς οι περικοπές των μισθών στους υπαλλήλους, έχουν μετατρέψει το κράτος σε μια παλιά άεργη μηχανή που πρέπει προ της ώρα της να μπει στο μουσείο με το ζόρι...και οι υπάλληλοι μουσειακά εκθέματα μεγίστης αξίας...Όλοι έχουν δίκιο...ακούγεται συνέχεια η φράση μοτίβο της εποχής...

Η παιδεία είναι από τα μεγαλύτερα εγκλήματα που διαπράττει το κράτος αυτήν την ώρα...αλλά τι τους νοιάζει, όταν θα έρθει η ώρα του θερισμού αυτοί πια δεν θα ζουν να δουν τη συγκομιδή αυτών των νόμων που έσπειραν για να "μορφώσουν" τα παιδιά μας. Τι θα γίνει το μέλλον χωρίς εκπαίδευση των νέων; Ήδη την πολύχρονη υπολειτουργία του εκπαιδευτικού συστήματος του παρελθόντος, την καρπωνόμαστε σήμερα και είναι πολύ εύκολο να το δει κανείς αυτό. Κοιτάξτε μόνο αυτούς που είναι στα ηνία της εξουσίας και πως καλπάζουν ξιπασμένοι πάνω της. Η σταδιακή εξοικείωση μας με τις νοσηρές πολιτικές και κοινωνικές καταστάσεις μας έχει ωθήσει να τις θεωρούμε πια φυσιολογικές και αναπότρεπτες. Ο μιθριδατισμός βασιλεύει...

Εγωκεντρικοί και καιροσκόποι, συμφεροντολόγοι και προδότες, είμαστε σε καλά χέρια και πολύ καλά κάνουμε και τους εμπιστευόμαστε...να ξέρετε όμως ότι οι γιατροί και οι νοσοκόμοι που πρεσβεύουν τη σωτηρία του έθνους αυτήν την ώρα, δεν θα δυσκολευτούν να μας κάνουν λοβοτομή αν χρειαστεί...

ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΡΕΙ...στο μόνον της ζωής μας ταξείδιον...

Όταν ήμουν πιο μικρή είχα μια περίεργη θεώρηση για τη ζωή που μου άρεσε πολύ να τη σκέφτομαι και να αυτοφιλοσοφώ...και να παίρνω δύναμη όταν η ζωή με καλούσε να παίρνω μέρος σε αγώνες δρόμου..Με αφορμή τη μεγάλη ρήση του Ηράκλειτου "Τα πάντα ρει"  θεωρούσα ότι η ζωή μας είναι ένα ποτάμι στο οποίο το νερό έχει το ρόλο του χρόνου που κυλάει, περνάει και δεν γυρίζει πίσω. Οι βράχοι, οι πέτρες και τα βότσαλα είναι οι άνθρωποι, που το νερό (χρόνος) ανάλογα με τη δύναμη και τη φορά τα λειαίνει, τα αυλακώνει ή τα παρασύρει σε άλλες κοίτες του ποταμού για να συνεχίσουν το ταξίδι τους. Και εδώ έρχεται να συντροφέψει τις σκέψεις μου ένας στίχος μόλις από τον προηγούμενο αιώνα του μεγάλου νομπελίστα ποιητή μας Ελύτη: "Παράφρονος γλύπτης των ανθρώπων ο χρόνος". Πόσο δίκιο.. Και συνεχίζω, όταν τα νερά είναι στάσιμα, βρύα και λειχήνες κάνουν την εμφάνισή τους πάνω στα ανύποπτα βραχάκια. Μυγάκια και λιβελούλες πετούν από πάνω τους και το νερό μολυσμένο τα κρατάει κολλημένα στη γλοιώδη λάσπη του πυθμένα, εκεί ακίνητα…αναίσθητα..και μεταμορφωμένα πια…γιατί τίποτα δεν θυμίζει πια τα όμορφα καμπυλωτά βραχάκια με τις έντονες χρωματιστές φλεβώσεις, πράσινες ή καφέ ή κόκκινες που άλλοτε χόρευαν στις δίνη του ποταμού. Και όταν πια το νερό αρχίζει και σώνεται και το ποτάμι ξεραίνεται, τα βραχάκια πρόωρα χάνουν το ρόλο τους και μένουν σε έναν άνυδρο ξερό ποτάμι...

Είναι τρομακτικό όταν ο χρόνος κάνει ότι σταματάει...πόσο ανάγκη έχουμε έναν χείμαρρο να μας παρασύρει..να ξεπλύνει τα βράχια του, τις πέτρες και τα βότσαλα.

Οδοιπορικό στο Ζάλογγο

"Καμιά εκατοστή απ΄ αυτούς τους δυστυχισμένους είχαν αποτραβηχτεί βόρεια της Πρέβεζας στο Μοναστήρι του Ζαλόγγου. Τους επιτέθηκαν εκεί θεωρώντας ότι τάχα αυτή η τοποθεσία, πράγματι ισχυρή, θα μπορούσε να τους προσφέρει ένα νέο τόπο μόνιμης διαμονής, όπου και η σφαγή που ακολούθησε υπήρξε φρικτή. Τριάντα εννέα γυναίκες γκρεμίστηκαν από τα βράχια με τα παιδιά τους που μερικά ακόμη βύζαιναν."

Ιάκωβος Μπαρτόλντυ

 Με αυτά τα λόγια περιέγραψε ο Πρώσος περιηγητής του 19ου αιώνα, τον περίφημο Χορό του Ζαλόγγου. Ήταν περίπου 20 χρόνια πριν την Ελληνική Επανάσταση, 1803-1804 όταν ο Αλή Πασάς των Ιωαννίνων διέταξε εκκαθάριση των Σουλιωτών που βρίσκονταν στην περιοχή. Ο κατατρεγμός των άμοιρων Σουλιωτών, οδήγησε τα γυναικόπαιδα στη Μονή Ζαλόγγου.Τι και αν κατέφυγαν στο μοναστήρι, το τούρκικο γιαταγάνι δεν οριζόταν από το σταυρό της χριστιανοσύνης. Η σφαγή ήταν τρομερή, όσες από τις γυναίκες ξέφυγαν προκειμένου να μην τις πιάσουν αιχμάλωτες και τις πουλήσουν στα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής, πήδηξαν στο γκρεμό. Η κόρη του Νώτη Μπότσαρη, κουβαλούσε στου ώμους της, τη λαβωμένη μάνα της. Όταν ένας Τούρκος την πλησίασε να τη συλλάβει, έριξε πρώτα τη μητέρα της στο κενό και ύστερα πήδηξε και αυτή.

 Πριν λίγες ημέρες, κάποιους αιώνες αργότερα η ιστορία επαναλήφθηκε. Στις 24 Μαΐου και ώρα 8 το πρωί σε μια γειτονιά του Μεταξουργείου ένας εξηντάχρονος, άνεργος μουσικός, ανέβηκε με την πάσχουσα από Αλτζχάϊμερ, ενενηντάχρονη μητέρα του, στην ταράτσα της πολυκατοικίας, όπου διέμεναν και αφού ο εξηντάχρονος έσπρωξε τη μητέρα του, πήδηξε και αυτός στο κενό. Είχαν οικονομικά προβλήματα, σχολίασε εκ των υστέρων η γειτονιά. Απελπισμένος ο άνεργος μεσήλικας, προκειμένου να μην παραδοθεί στα σαγόνια του καπιταλισμού, προτίμησε να ορίσει εκείνος τη στιγμή όπου η ζωή του θα έπαυε. Με αξιοπρέπεια, εξαλείφοντας το ενδεχόμενο, να έφθανε η στιγμή που θα χρειαζόταν να ψάξει για τροφή στα σκουπίδια.

 Το ερώτημα είναι, εάν θα έπρεπε ένα παρόμοιο οδοιπορικό να ακολουθήσουν και τα πολιτικά κόμματα της χώρας με τη συναίνεση των οποίων έχουμε φθάσει ένα βήμα πριν το μεγάλο άλμα στο Ζάλογγο. Οι λαοί όμως υπάρχουν και πριν και μετά τις κρίσεις, δεν παύουν να υπάρχουν, μπορεί να μην ευημερούν αλλά συνεχίζουν. Η συνέχεια λοιπόν είναι το ύψιστο κοινωνικό ζήτημα αυτήν περίοδο, πρέπει να υπάρχει συνέχεια, όπως και να είναι αυτή μέχρι όπου μπορεί να φθάσει, ας μην το ξεχνάμε. Και ας πηδήξουν στο κενό αυτοί οι άλλοι οι Μεγάλοι, μήπως και περισώσουν τίποτα από αυτά που "αύριο" θα γράψει η ιστορία για αυτούς, οδηγώντας τη υστεροφημία τους, δίχως άλλο στην αγχόνη.   

Η ορκωμοσία της νέας Κυβέρνησης (Το νέο Κούγκι)

Το 1803 στο φημισμένο Κούγκι (όπως μας θυμίζει και το ποίημα του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη...) κλείστηκαν σε έναν Πύργο περίπου 700 Σουλιώτες με το Φώτο Τζαβέλα αρχηγό και δεν παραδίνονταν "με καμία κυβέρνηση'' στους Τούρκους. Ωστόσο όταν τα εφόδια στέρεψαν, οι περισσότεροι αφού συνθηκολόγησαν με τους Τούρκους, βγήκαν από το οχυρό. Ελάχιστοι Σουλιώτες μαζί με τον καλόγερο Σαμουήλ αρνούμενοι να παραδώσουν τα όπλα στον εχθρό, ανατινάχτηκαν μαζί μ' αυτά, παραδίδοντας στις φλόγες της αθανασίας τόσο τους εαυτούς τους, όσο και το ξακουστό οχυρό Κούγκι.


Εχθές λοιπόν 17 Μαϊου 2012, εν ώρα 10:00 αφού ορκίστηκαν οι νέοι υπουργοί της Υπηρεσιακής κυβέρνησης, στην πλειονότητα προερχόμενοι από την ακαδημαϊκή κοινότητα, ορκίστηκε και η νέα Βουλή των 300, η σύνθεση των οποίων για πρώτη φορά στα χρόνια της μεταπολίτευσης παρουσίασε μεγάλο πολιτικοκοινωνικοιστορικό ενδιαφέρον. Από τα ορεινά της δεξιάς (βλ.Χρυσή Αυγή), ως τις παραλίες της αριστεράς. Πρώτη φορά έδωσα τόση σημασία σε ορκωμοσία "καινούργιας" Βουλής, οι περισσότεροι με μπλε ενδύματα από όποια παράταξη και αν προέρχονταν, απέπνεαν έναν αέρα πατριωτικό. Η Ιερά Σύνοδος σύσσωμη είχε σπεύσει να δώσει τις ευχές. Όλα θύμιζαν τους ταμπουρωμένους εκείνους Έλληνες στο Κούγκι, μόνο που εδώ η διαφορά ήταν ότι κάποιοι από τους εχθρούς ήταν ήδη μέσα στο οχυρό (Βουλή). Το νέο Κούγκι λοιπόν ορκίστηκε, τώρα μένει να δούμε ποιος ή ποιοι θα είναι αυτοί που θα πυροδοτήσουν τα βαρέλια με το δυναμίτη...

Οι Προσωπογραφίες της Ημέρας

Και τώρα ας τους δούμε σαν εικόνα. Και οι πέντε καθιστοί γύρω από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ας αρχίσουμε εξ αριστερών του Παπούλια, ο Τσίπρας (τυχαία αρχίζω από αυτόν), χαμογελαστός, ανησυχητικά μόνιμα, σαν να γνωρίζει κάτι που όλοι υπόλοιποι δεν ξέρουν, σαν να έχει έναν άσσο στο μανίκι και είναι σίγουρος για κάποιο είδος νίκης, που μόνο ο ίδιος γνωρίζει. Δίπλα του ο Καμμένος, σοβαρός κάποιες φορές, μηδιάζει ελαφρά όταν αναβοσβήνουν τα φλας, αλλά ξανασοβαρεύει  γρήγορα, έτσι ώστε να δείχνει τις σοβαρές πολιτικές του προθέσεις. Απέναντι ο Κουβέλης ελαφρά χαμογελαστός και σχεδόν βαριεστημένος ίσως αναρωτιέται για ποιο λόγο βρίσκεται σε αυτό το τραπέζι των διαπραγματεύσευων. Δίπλα του ο Βενιζέλος, καταφέρνει ακόμα και χαμογελά απροκάλυπτα, με έκδηλη μια έκφραση εκδικητικής ευχαρίστησης. Τελευταίος εκ δεξιών του Κ.Παπούλια ο επίδοξος Πρωθυπουργός δυσκολεύεται να χαμογελάσει καθώς το άγχος και η αγωνία του παρολίγον νέου ηγέτη της Ελλάδας δεν αφήνει τους μύες του προσώπου του, να τραβήξουν τα χείλη ελαφρά προς τα πίσω ώστε να βγει λίγο χαριτωμένος, έστω και προσποιητά, την ιστορική τούτη ημέρα!

Χρονογράφημα των Εκ-Λ(ό)γών 2012

15 Μαΐου 2012 16:00

Η χώρα μας πάει σε εκλογές ξανά. Πέντε πολιτικοί άντρες ( Τσίπρας, Σαμαράς, Βενιζέλος, Κουβέλης και Καμμένος)  και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας, προκειμένου να σώσουν την Ελλάδα κάθισαν σε ένα τραπέζι όλοι μαζί μέσα στο Προεδρικό Μέγαρο και συζήτησαν το ενδεχόμενο της Οικουμενικής κυβέρνησης. Η πρόταση του Κ.Παπούλια για κυβέρνηση προσωπικοτήτων ούτε καν συζητήθηκε από τους πολιτικούς αρχηγούς.
Αμέσως μετά όλοι οι εκπρόσωποι των πέντε κομμάτων που συμμετείχαν στη διαβούλευση έκαναν δηλώσεις. Ο Ε.Βενιζέλος επιθετικός καυτηρίασε τη στάση των πολιτικών δυνάμεων η οποία δεν αποδέχτηκε το σχηματισμό Οικουμενικής κυβέρνησης. Μίλησε για παρερμήνευση της θέλησης του ελληνικού λαού(*)..δημιουργώντας σίγουρα σκέψεις οξύμωρης φύσεως σε όλους όσους στέκονταν μπροστά από τους δέκτες της τηλεόρασης και εναγωνίως περίμεναν να ακούσουν για τη μορφή που θα έχει το αύριο στη χώρα μας. Ο Κουβέλης πιο ήρεμος μετέφερε ότι τήρησε θετική στάση για την ύπαρξη σταθερότητας στην Ελλάδα, αλλά δυστυχώς η πρόταση αυτή δεν υπερψηφίστηκε. Με σταθερή φωνή έκλεισε τονίζοντας ότι η απόφαση είναι στα χέρια του ελληνικού λαού. Ο Καμμένος κατέδειξε το Βενιζέλο και το Σαμαρά, καθώς σύμφωνα με το λόγο του, ο πρώτος δεν συμφωνεί με τίποτα στην καταγγελία της μνημονιακής σύμβασης και στην παραγραφή του χρέους(*) ενώ ο δεύτερος θέλει εκλογές γιατί επιθυμεί να κατακτήσει την πρωθυπουργική καρέκλα. Δεν έλειψε βέβαια από το λόγο του η απαρίθμηση των βασικών θέσεων των Ανεξάρτητων Ελλήνων, υπενθυμίζοντας την ανάγκη του για περισσότερους ψήφους. Ο Τσίπρας λίγο αργότερα, χαμογελαστός όπως πάντα, με λίγα λόγια είπε ότι δεν υπέκυψε στους εκβιασμούς. Ο Σαμαράς μέσα από κοντινά πλάνα, προσπαθώντας να ανεβάσει το λεγόμενο prestige του, αφέθηκε στο παιχνίδι του φακού και αυξομειώνοντας την ένταση της φωνής του, προσπάθησε να πείσει ότι έχει δίκιο.

Η ζωή μας κύκλους κάνει (Καλωσορίσατε)

14 Μαΐου 2012
Έχετε ακούσει πως κάνει το παλιό πικ-απ, όταν κολλάει η βελόνα στο τέλος του δίσκου; Ένα απαλό γρατσούνισμα και πότε πότε ένα χοροπηδητό της βελόνας...το ακούς αλλά δεν πας να σηκώσεις τη βελόνα...γιατί ο ήχος τελματώνει το μυαλό σου..σε βυθίζει σε μια αδράνεια..την οποία σαν παλιά συνήθεια δεν θέλεις να αποβάλλεις ... αυτό ζούμε στην Ελλάδα αυτόν τον καιρό..