Που πας χωρίς μόρφωση; Πουθενά!

Που πας χωρίς μόρφωση ; Πουθενά…

«Μπορεί στη ζωή μου αν με ρωτήσεις να σου έλεγα ότι πολλά πράγματα τα ήθελα διαφορετικά, ακόμη και τη μάνα μου ίσως να τη ήθελα ξανθιά… όμως για δύο πράγματα είμαι σίγουρη πως δεν θα ήθελα να είναι διαφορετικά και δεν έχω μετανιώσει και ούτε πρόκειται, ο γιος μου…και το Πανεπιστήμιο… ακόμα και να μην βγάλεις ούτε ένα ευρώ από αυτό που θα σπουδάσεις δεν έχει καμία σημασία…όσο μεγαλώνεις θα συνειδητοποιείς κάθε φορά πόσο μεγάλος είναι ο πλούτος της μόρφωσης και δεν θα το πιστεύεις…»

Αυτά ήταν τα λόγια μιας φευγάτης μαθηματικού που είχα στο Λύκειο. Πόσο σοφά όμως ήταν…Αρκετά χρόνια αργότερα και ενώ τα λόγια της μου είχαν φανεί κουφά εκείνη την ώρα…το πόσο δίκιο είχε δεν φαντάζεστε. Από εκεί ξεκινάνε όλα, η γνώση και η μόρφωση είναι το Α και το Ω για τον άνθρωπο αλλά και για την κοινωνία. Κοινωνίες χωρίς ανθρώπους μορφωμένους και εκπαιδευμένους είναι κοινωνίες αναχρονιστικές, χωρίς ανάπτυξη, χωρίς πρόοδο, χωρίς μέλλον.

Τις τελευταίες δεκαετίες τα παιδιά στην Ελλάδα μεγάλωσαν με έναν πρότυπο που δεν αντιστοιχούσε σε καμία «θεμιτή» διάσταση της πραγματικότητας. Σημασία είχε πως θα έπιανες την καλή, πως θα έπιανες χοντρά φράγκα, τώρα όλα τα υπόλοιπα ήταν οδοντόκρεμες. Οι αξίες όλες, μαζί και αυτή της μόρφωσης πέρασαν από το βασικό εξοπλισμό, στα διακοσμητικά αξεσουάρ. Έγινε απλώς μια βιτρίνα για να κρύβουμε την ανηθικότητα και τη βλαχιά μας. Όταν είσαι μορφωμένος δεν μπορείς να είσαι και ανήθικος, ούτε απολίτιστος,-σύμφωνα με τα πρότυπα!- όμως η μόρφωση δεν σου προσφέρει φαίνεσθαι, το πρώτο πράγμα που σου προσφέρει είναι οι αξίες, τους πυλώνες για μια ζωή με ουσία.

 Όποτε έπρεπε να έχεις κάποιο πτυχίο, για να είσαι και καλυμμένος, και από εκεί και πέρα μπορούσες να έχεις όλα τα καλά για να είσαι ένα φραγκάτο λαμόγιο. Δηλαδή, να είσαι μπαγαπόντης, κουτοπόνηρος, ανήθικος, κλέφτης και άλλα τέτοια καλά, μα πάνω από όλα άδικος, άδικος με τους άλλους, μα πολύ περισσότερο άδικος με τον ίδιο σου εαυτό. Γιατί η μόρφωση εκτός από τις τεχνικές ειδικές γνώσεις που μπορεί να σου προσφέρει σε κάθε ένα επιστημονικό πεδίο, αυτό σε μαθαίνει κυρίως να είσαι δίκαιος με τον εαυτό σου και με τους άλλους γύρω σου. Μόνο έτσι μπορείς να ρουφήξεις το μεδούλι της ζωής και να αγγίξεις την ευτυχία, μέσα από την πληρότητα που σου δίνει μια δίκαια δημιουργία. Η γνώση σε μαθαίνει να ζεις με τόλμη αλλά με μέτρο, Μέτρο ανθρώπων δαίμων, έλεγε ο Ηράκλειτος. Χωρίς μέτρα καταλήγουμε σε μια μορφή κοινωνίας να καλή ώρα όπως αυτή εδώ στην Ελλάδα.

Αυτό συνέβη στην Ελλάδα, τις τελευταίες δεκαετίες, η πολιτική εξουσία φόρεσε τη μπέρτα τη μόρφωσης και μπήκε στη βουλή να κυβερνήσει και ιδού τα ολέθρια αποτελέσματα, μια χώρα να πέφτει στο γκρεμό, χωρίς να μπορεί να τη σώσει τίποτα. Και είναι τόση αργή... και βασανιστική αυτή η πτώση, τόσο απαίδευτοι, ούτε να πέσουν δεν ξέρουν. Το αρνείται η ψευτοπερηφάνια τους και ο ξιπασμός τους. Ένας ασθενής στην εντατική που του δίνουν παράταση ζωής με τους απινιδωτές, ανεβάζοντας κάθε φορά την ένταση στα watt. Κάρβουνο γίναμε, και εμείς νομίζουμε κάθε Κυριακή ότι μυρίζουν τα παϊδάκια από τα συνοικιακά ταρατσάκια, ενώ καίγεται η γούνα μας.

Έχει πεθάνει -δεν καταλαβαίνετε;- είναι κλινικά νεκρός, πόσο να αντέξει το θνητό σώμα μιας κοινωνίας όταν η ανηθικότητα λυμαίνεται εδώ και χρόνια το άρρωστο μυαλό της; Μυγάκια μαζεύτηκαν σιγά σιγά, τα οποία δυνάμωσαν με την τροφή από τον νεκρό και γίνανε κοράκια...και μην τα υποτιμάτε αυτά τα σαρκοφάγα πτηνά, είναι παμφάγα και αδηφάγα, τρέφονται κυρίως με σάρκες που βρίσκονται σε αποσύνθεση...

Χωρίς μόρφωση δεν θα μπορέσουμε να αναγεννηθούμε, χωρίς εκπαίδευση με ουσία δεν πάμε Πουθενά, δεν έχουμε μέλλον, άρα ίσως ούτε και παρόν και είναι πολύ δύσκολος ο δρόμος για το Πουθενά, ίσως και ανύπαρκτος! Μορφωθείτε.

Η Μεγάλη Απάτη - (Το Μεγάλο μας Τσίρκο)

Σε όλη μας τη ζωή ζητάμε αποδείξεις… ζητάμε από τον κόσμο γύρω μας να μας αποδείξει την αξία του, την εχεμύθεια του, την ανεξαρτησία του, τη δύναμή του, την υπομονή του, την αγάπη του… Γιατί χωρίς μαρτύρια και αποδείξεις χειροπιαστές τίποτα δεν ισχύει, τίποτα δεν έχει αξία, τίποτα δεν είναι αληθινό…

Στην Ελλάδα του 2013, σε μια Ελλάδα παρακμής, οι ανασφάλειες είναι τεράστιες πια από όλους μας γιατί αυτή η χώρα τίποτα δεν βαστάει πια να αποδείξει ότι είναι ακέραιο και αληθινό. Σαν αποφράδες βγαίνουν κάθε ημέρα μόνο οι αποδείξεις της Μεγάλης Απάτης. Μια απάτη βέβαια καλοστημένη και μελετημένη. Οι κυβερνήσεις μας έχουν αποθέσει τόσο κόπο στα ταμεία της απάτης, όπου σε άλλη περίπτωση η χώρα αυτή θα έπρεπε να είναι όχι μια «μικρή Ελβετία» αλλά μια «μικρή Αμερική». Πάνω σε αυτήν την ύστατη προσπάθεια που καταθέτει σύσσωμη η αξιότιμη τριανδρία να σώσει την πατρίδα, επινόησε κάτι φοβερό. Ο μόνος τρόπος για να κατάφερνε να συνεχίζει να προδίδει ελεύθερα τούτον τον τόπο ήταν μόνο μέσω παράλογης πλην όμως νόμιμης λογικής, η οποία όμως αργότερα, όχι τώρα, θα αποδείξει πόσο λάθος, παράνομοι και προδότες είναι οι πολίτες αυτής της χώρας, και πως στο τέλος όποτε και αν έρθει αυτό, τη νύφη «ακριβοδίκαια» και πάλι θα πληρώσει τούτος ο λαός. Μιλάμε  για πλοκή μυθιστορήματος όχι αστεία, ίσως κάποιος το συναντούσε και σε σενάριο κάποιου θεατρικού έργου φαντασίας.

Και ιδού: Η φορολογία στα όρια της παράνοιας. Οπότε πολύ εύκολα ακόμα και αυτοί που δεν έκλεβαν ποτέ, θα κοιτάξουν να κλέψουν γιατί είναι θέμα επιβίωσης. Ποια τάξη βάλλεται περισσότερο? Η μικρή-μεσαία φυσικά, αυτή που περιλαμβάνει δηλαδή τις περισσότερες μικρομεσαίες επιχειρήσεις και αποτελεί τη μεγαλύτερη μερίδα του πληθυσμού. Άρα αν αυτή η τάξη κλέβει την εφορία χωρίς να δίνει αποδείξεις, θα συντηρείται ανακυκλώνοντας μαύρο άπλετο χρήμα, δίνοντας ακόμα λίγο χρόνο στους κυβερνώντες να δρουν ανεξέλεγκτα. Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια… και οι πολίτες δεν θα παραπονιούνται, ούτε θα εξεγείρονται, γιατί θα έχουν –έστω και μαύρα- χρήματα να γεμίζουν το καλάθι και την κοιλιά τους και οι πολιτικοί θα συνεχίζουν ανενόχλητοι να πηγαίνουν το καράβι προς το βράχο, ενώ το πλήρωμά του θα διασκεδάζει αμέριμνο σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Τι είναι καλύτερο λοιπόν? Να ακολουθούμε την προδοσία που μας προτάσσουν «οι ηγέτες» αυτού του τόπου, ή να τηρούμε την παράλογη νομιμότητα που έχουν ορίσει βάζοντας το μαχαίρι στο κόκκαλο, με άμεσο αποτέλεσμα να πεινάσουμε και φυσιολογικά να εξεγερθούμε δίνοντας ένα τέλος σαν αυτήν την παρωδία, στην οποία συμμετέχουμε με μεγάλο μάλιστα μερίδιο ευθύνης σαν άβουλα πιόνια?

Κάθε απόδειξη που δεν παίρνουμε ή δεν κόβουμε, θυμηθείτε είναι ακριβώς σαν τον αλκοολικό που πίνει ακόμα ένα ποτηράκι. Μπορεί ένα ποτηράκι κρασί να του δίνει μια πρόσκαιρη ευχαρίστηση, αλλά στην πραγματικότητα τον βυθίζει ακόμα περισσότερο στα άδυτα του αλκοολισμού. Έτσι και με την εφορία κάθε φορά που δεν παίρνουμε ή δεν κόβουμε μια απόδειξη μπορεί προς το παρόν να εξασφαλίζουμε λίγα χρήματα για το πορτοφόλι μας, αλλά στην ουσία επιτείνουμε το πρόβλημα, επιβεβαιώνοντας τις κρίσεις διαφόρων εξεχόντων πολιτικών προσωπικοτήτων που λένε ότι μαζί τα φάγαμε. Ενώ, έστω και αν παράλογα τηρήσουμε τη παρανοϊκή φορολογία που μας επιβάλλουν, κάποια στιγμή θα φτάσουμε στο αδιέξοδο που κατά βάθος όλοι αναζητούμε, προκειμένου να δοθεί ένα τέλος σε όλο αυτόν τον παραλογισμό. Αναλογιστείτε λοιπόν, θα είμαστε οι ναρκομανείς του συστήματος αυτού που κάποια στιγμή ο χρόνος μας βίαια θα τελειώσει? Ή οι θεράποντες ιατροί που με αποφασιστικότητα και ώριμη συνείδηση θα ακρωτηριάσουμε το μέλος τούτης της χώρας που σάπισε. Ένας ακρωτηριασμός δεν είναι μικρό πράγμα, αλλά όταν υπάρχει ο κίνδυνος της σηψαιμίας πρέπει να είσαι παράφρονων για να θέλεις να σαπίσεις ζωντανός.