Άσπρα άγρια τριαντάφυλλα

Σήμερα στο κτήμα είχε ανθίσει η άσπρη άγρια τριανταφυλλιά. Τα άνθη της κατάλευκα, βελούδινα. Το σχήμα τους είχαν μια στιβαρή αθωότητα, μάλλον λόγω του αμόλυντου λευκού. Ο ήλιος βοηθούσε πολύ, αφού έκανε τον πυρήνα των ντροπαλών μπουμπουκιών να φεγγοβολά και να ανοίγουν δειλά δειλά τα άτσαλα πέταλα τους. Λέω άτσαλα, γιατί αυτά τα μπουμπούκια δεν έχουν την πλαστικότητα και το ευγενές άνοιγμα που συναντάμε συνήθως σε αυτά του ανθοπωλείου. Σκεπτόμενη όμως γιατί μου τράβηξε την προσοχή μια μέρα σαν και τούτη η άγρια τριανταφυλλιά, ενώ δεν είναι τόσο όμορφη, θυμήθηκα την ιστορία της. Είναι φυτεμένη τουλάχιστον 30 χρόνια στο κτήμα από τη γιαγιά μου, που την είχε στην αυλή της, θάμνο ολόκληρο σε ένα οξειδωμένο τενεκέ λαδιού. Όταν την έβαλε στο χώμα αυτή θέριεψε και κάλυψε το φράκτη. Αυτό είναι, θαύμαζα τα αγριομπούμπουκα για την ιστορία τους που είναι θαμμένη στη μνήμη μου...   

Πάσχα,2014. Τι και αν η κρίση μας χτυπάει εμείς επιμένουμε ελληνικά και όσο περνάει ο καιρός  και προχωράμε προς τον πάτο ένα καλό μόνο μπορώ να διαπιστώσω: η ελληνικότητα μας παίρνει πάλι σάρκα και οστά με ουσία. Δεν λέω για τον οβελία και τους άπειρους τόνους φαγητών και γλυκών που καταναλώνουμε, όχι μιλάω για κάτι πολύ πιο ουσιώδες και πολύτιμο.

Τα τελευταία χρόνια ένεκα της αφθονίας η ελληνικότητα είχε καταστρατηγηθεί πλήρως. Η ελληνική οικογένεια από θεσμό είχε μετεξελιχθεί σε βαρετή υποχρέωση. Αυτό που παρατήρησα αυτό το Πάσχα ήταν η ανάγκη όλων να βρίσκονται σε μια οικογένεια. 

Η ανάγκη να τηρήσουμε τα έθιμα, να θυμηθούμε την ταυτότητα μας, να παινέψουμε το κεραμίδι που έχουμε πάνω από το κεφάλι μας, αυτό το σίγουρο όμως όχι το δανεικό. Αυτό να αγαπάμε, με αυτό να πορευτούμε, κάτω από αυτό να διασκεδάσουμε, πάνω σε αυτό να ταξιδέψουμε στη ζωή... Ούτε πολυτέλειες, ούτε αδηφαγίες...η μόνη πολυτέλεια που είδα να αναζητά ο περισσότερος κόσμος φέτος, είναι αυτή η πραγματική που δεν μπορείς να πληρώσεις όσα λεφτά και να έχεις, τη χαρά με την οικογένεια και τους φίλους, δεμένες με τη παράδοση. Αλώβητη από το χρόνο, στέκει ακλόνητη, σαν διάφανο ορθογώνιο πρίσμα στις συνειδήσεις για να δίνει ταυτότητα και συνέχεια στα έθνη. Αυτή είναι άλλωστε που μας έχει απομείνει, η παράδοση μέσα από τη μνήμη των παλαιότερων, αυτή δεν μπορεί να μας την πάρει κάνεις. Είναι δική μας και δεν έχουμε να την επιστρέψουμε πουθενά, μόνος εχθρός της, η λήθη..  Όμως μέσα σε αυτό το πηγάδι έχουμε βουτήξει έτσι και αλλιώς, στο πηγάδι της λήθης και εκεί υπάρχουν διάφορα ξεχασμένα που εύκολα ανασύρονται... όπως η αγάπη μου για τα άσπρα άγρια τριαντάφυλλα...αρκεί μόνο να κοιτάξουμε γύρω μας...

Έκοβα για αρκετή ώρα τα άσπρα άγρια τριαντάφυλλα, τα πέταλα πολλές φορές σκορπίζονταν γιατί είναι η ράτσα τους τέτοια...όμως δεν με ένοιαζε, ήθελα μαζί με αυτά να πάρω κοντά μου και την ιστορία τους...ήθελα να θυμάμαι για να μπορώ να συνεχίσω...