ΨΩΜΙ- ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ (ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ)

Επέλεξα αυτόν τον τίτλο για να βάλω σε ένα ενημερωτικό πακετάκι ειδήσεων, νέα  που σίγουρα όλοι έχουν ακούσει την τελευταία εβδομάδα. Τα νέα όμως αυτά, έστω και αν μεταξύ τους δεν έχουν σχέση, ενώνονται κάτω από το πρίσμα της ιστορίας, κάτω από ένα σύνθημα τομή που αποτέλεσε βασικό αίτημα του ελληνικού λαού κάθε φορά που βρισκόταν υπό συνθήκες κατοχής. Θα εξηγήσω αμέσως τι εννοώ .

Τρόφιμα τα οποία βρίσκονται κοντά στην ημερομηνία λήξεως τους, ή έχει παρέλθει η ημερομηνία που μπορούν με ασφάλεια να καταναλωθούν θα παραμένουν στο ράφι και θα πωλούνται σε αρκετά χαμηλότερη τιμή. Ας πούμε ότι δεν είναι τραγική η κατάσταση, αφού σύμφωνα με το νόμο θα βρίσκονται σε ξεχωριστό ράφι που θα έχουν την ένδειξη ΤΡOΦΙΜΑ ΠΕΡΑΣΜΕΝΗΣ ΔΙΑΤΗΡΗΣΙΜΟΤΗΤΑΣ, τα γράμματα στη συσκευασία θα είναι μεγαλύτερα και ευανάγνωστα, θα περιγράφονται ξεκάθαρα οι παρενέργειες οι οποίες μπορεί να προκληθούν και θα πωλούνται μέχρι και στο 1/3 της αρχικής αξίας. Την ευθύνη για την κατανάλωση θα παίρνουν οι καταναλωτές και μόνο..Η τροφή είναι βιολογική ανάγκη του ανθρώπου και προκειμένου να ικανοποιήσει το αίσθημα της πείνας και να επιβιώσει θα πάρει την ευθύνη να καταναλώσει και ληγμένα. Αυτή είναι η λύση στις περικοπές των δαπανών του κρατικού προϋπολογισμού;  Επειδή τα λεφτά της σύνταξης δεν φθάνουν για κανονικά τρόφιμα  και επειδή το κράτος πρόνοιας αντιλαμβάνεται ότι θα πέσει πείνα προετοιμάζει το έδαφος με αυτόν τον άθλιο τρόπο; Αναρωτιέμαι...

Τα σχολικά βιβλία από του χρόνου δεν θα είναι ετήσιας χρήσης αλλά τουλάχιστον τριετούς...Όχι δεν διαφωνώ με αυτό το «μέτρο», γίνεται εδώ και χρόνια στο εξωτερικό...Γιατί όμως τώρα...τόσα χρόνια περίσσευαν; Θα μπορούσαν να εξοικονομήσουν τη δαπάνη των 20.000.000-30.000.000 ευρώ από τα σχολικά βιβλία, όχι γιατί ζητούν οικονομία οι ξένοι  αλλά για ωφέλιμη επένδυση και πάλι στον κύκλο της παιδείας. Στις νέες τεχνολογίες και στη συγκρότηση ενός δυνατού εκπαιδευτικού σώματος  το οποίο θα δώσει στα παιδιά μας, μόρφωση για όπλο και για προίκα...δίνοντας ελπίδες για το μέλλον τούτου του τόπου.

Πρόσφατα συνέβη ένα γεγονός το οποίο πραγματικά με έκανε να ζήσω ζωντανά,  αυτά που διάβαζα τόσα χρόνια στα βιβλία της ιστορίας. Η αφορμή η πρεμιέρα ενός θεατρικού έργου στην Αθήνα, Corpus Christi, ονόματι. Ένα πλήθος αγριεμένο που απαρτιζόταν από κυρίες που χαιρετούσαν ναζιστικά και τραγουδούσαν τον εθνικό ύμνο, ένας παπάς που ύψωνε συνεχώς ένα σταυρό και μερικοί βουλευτές της Χρυσής Αυγής, που ήθελαν πάση θυσία να σταματήσουν την παράσταση γιατί αποτελούσε ύβρι των θείων…..Δεν είδα όμως να προσάχθηκε κανείς στην ασφάλεια...Καταπάτηση της ελευθερίας του λόγου, λογοκρισία...τι συμβαίνει από όλα και γιατί τους επιτρέπεται να κλονίζουν έτσι τη δημοκρατία, ή ότι έχει απομείνει από αυτήν;  Ας πάρει επιτέλους κάποιος σοβαρά το ρόλο του...

ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ  "αιτούμεθα" και πάλι  μετά από τόσα χρόνια, μετά από τόσους αγώνες ανθρώπων που δεν γνωρίσαμε καν, αλλά έχουμε κάτι πολύ κοινό μαζί τους, το ίδιο αίμα και την ίδια θέληση για ειρήνη και ελευθερία. Ας δούμε πια ξεκάθαρα τι έχουμε μπρος στα μάτια μας και ας μη γελιόμαστε, η ιστορία είναι και πάλι εδώ..γιατί έχουμε ανάγκη να θυμόμαστε, να γνωρίζουμε, να μην ξεχνάμε και να τραβάμε μπροστά.

Πως η ανάγκη γίνεται ιστορία… Πως η ιστορία γίνεται σιωπή

Το σχοινί που κρατά δεμένη την ελληνική κοινωνία με την ευρωπαϊκή πραγματικότητα κραδαίνει, παρόλα αυτά οι ιθύνοντες κάνουν ότι δεν ακούν τα θανατηφόρα τριξίματα. Νομίζω ότι το νιώθουν όλοι, κάτι θα γίνει αλλά δεν ξέρουμε πότε θα είναι αυτή η στιγμή. Τα περισσότερα νοικοκυριά είναι υπερχρεωμένα και όχι δεν εννοώ μόνο από τα δάνεια και τις κάρτες, αλλά από τους φόρους, τη ξέφρενη άνοδο των τιμών των προϊόντων και τα αντισυνταγματικά, έκτακτα και με αναδρομική ισχύ πολλές φορές  χαράτσια κάθε είδους. Ότι έχει λείψει (σε μορφή καταθέσεων στο εξωτερικό) σκαρφίζονται ένα κόλπο, το ψηφίζουν και έτσι εμφανίζονται αυτά που λείπουν ως δια μαγείας στο ταμείο και πάλι. Κατά αυτόν τον τρόπο απολύτως φυσιολογικά, διαμοφώνονται στη σύγχρονη Ελλάδα οι νόμοι. Οι νόμοι που ρυθμίζουν τι είναι δίκαιο και τι είναι άδικο, τι είναι σωστό και τι είναι εσφαλμένο σήμερα δεν διέπονται από καμία συνταγματική ισχύ παρά μόνο από αυτή του μεροληπτικού συμφέροντος των λίγων. Α! Επίσης ξέχασα ονομάζεται και δημοκρατία το πολίτευμά μας, αλλά μάλλον το όνομα είναι μόνο το κάλυμμα, σαν τις αγγελίες εργασίας σήμερα, καμία τελικά δεν ζητάει φανερά αυτό που πραγματικά θέλει. Για να γίνεις γραμματέας ή πωλητής πρέπει να έχεις μέσον και αν παίρνεις και περίπου 700 ευρώ είσαι από τους τυχερούς. Η γενιά των 700 ευρώ λέγανε πριν 3-4 χρόνια, λάθος η γενιά της απογοήτευσης, της μιζέριας, τη κατάθλιψης και της αυτοκτονίας.

Τόσο μορφωμένοι και νοήμονες άνθρωποι δεν γίνεται να νοιάζονται μόνο για την εφήμερη ζωή τους. Αν αυτός ο τόπος χάσει τους νέους, θα χάσει και το μέλλον του. Πως η ιστορία μας έγινε σιωπή; Οι σειρήνες του Β Παγκοσμίου πολέμου πως είναι δυνατόν να ξεχάστηκαν; Οι παππούδες σας που πολεμούσαν μέρα-νύχτα τον εχθρό με τίμημα την ίδια τους ζωή πως έπαψαν να είναι συγγενείς σας; Ο ήχος από τις ερπύστριες, που ήθελαν να γκρεμίσουν τα όνειρα και τις ελπίδες σας για μια ελεύθερη δημοκρατία και ακούσατε με τα ίδια σας τα αυτιά πως είναι δυνατόν να σβήστηκαν από τη μνήμη σας;

Η ανέχεια, η εξαθλίωση και η πείνα που έρχεται πως είναι δυνατόν να τη θεωρείτε ανάγκη; Μέχρι που φθάνει το πείσμα και ο εγωισμός σας; Θα σας πω εγώ, φθάνει μέχρι τη σχιζοφρένεια της ανάγκης… της αδίστακτης και άπληστης ανάγκης για υλικό πλουτισμό που πιστεύετε ότι μπορεί να καλύψει το κενό της άδειας σας ψυχής. Έτσι η ανάγκη γίνεται ιστορία…