Σε όλη μας τη ζωή ζητάμε αποδείξεις… ζητάμε από τον κόσμο
γύρω μας να μας αποδείξει την αξία του, την εχεμύθεια του, την ανεξαρτησία του,
τη δύναμή του, την υπομονή του, την αγάπη του… Γιατί χωρίς μαρτύρια και
αποδείξεις χειροπιαστές τίποτα δεν ισχύει, τίποτα δεν έχει αξία, τίποτα δεν
είναι αληθινό…
Στην Ελλάδα του 2013, σε μια Ελλάδα παρακμής, οι ανασφάλειες
είναι τεράστιες πια από όλους μας γιατί αυτή η χώρα τίποτα δεν βαστάει πια να
αποδείξει ότι είναι ακέραιο και αληθινό. Σαν αποφράδες βγαίνουν κάθε ημέρα μόνο
οι αποδείξεις της Μεγάλης Απάτης. Μια απάτη βέβαια καλοστημένη και
μελετημένη. Οι κυβερνήσεις μας έχουν αποθέσει τόσο κόπο στα ταμεία της απάτης,
όπου σε άλλη περίπτωση η χώρα αυτή θα έπρεπε να είναι όχι μια «μικρή Ελβετία»
αλλά μια «μικρή Αμερική». Πάνω σε αυτήν την ύστατη προσπάθεια που καταθέτει
σύσσωμη η αξιότιμη τριανδρία να σώσει την πατρίδα, επινόησε κάτι φοβερό. Ο
μόνος τρόπος για να κατάφερνε να συνεχίζει να προδίδει ελεύθερα τούτον τον τόπο
ήταν μόνο μέσω παράλογης πλην όμως νόμιμης λογικής, η οποία όμως αργότερα, όχι
τώρα, θα αποδείξει πόσο λάθος, παράνομοι και προδότες είναι οι πολίτες αυτής
της χώρας, και πως στο τέλος όποτε και αν έρθει αυτό, τη νύφη «ακριβοδίκαια»
και πάλι θα πληρώσει τούτος ο λαός. Μιλάμε
για πλοκή μυθιστορήματος όχι αστεία, ίσως κάποιος το συναντούσε και σε
σενάριο κάποιου θεατρικού έργου φαντασίας.
Και ιδού: Η
φορολογία στα όρια της παράνοιας. Οπότε πολύ εύκολα ακόμα και αυτοί που δεν έκλεβαν ποτέ, θα κοιτάξουν να κλέψουν γιατί είναι θέμα επιβίωσης. Ποια τάξη
βάλλεται περισσότερο? Η μικρή-μεσαία φυσικά, αυτή που περιλαμβάνει δηλαδή τις
περισσότερες μικρομεσαίες επιχειρήσεις και αποτελεί τη μεγαλύτερη μερίδα του
πληθυσμού. Άρα αν αυτή η τάξη κλέβει την εφορία χωρίς να δίνει αποδείξεις, θα
συντηρείται ανακυκλώνοντας μαύρο άπλετο χρήμα, δίνοντας ακόμα λίγο χρόνο στους κυβερνώντες
να δρουν ανεξέλεγκτα. Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια… και οι πολίτες δεν θα
παραπονιούνται, ούτε θα εξεγείρονται, γιατί θα έχουν –έστω και μαύρα- χρήματα
να γεμίζουν το καλάθι και την κοιλιά τους και οι πολιτικοί θα συνεχίζουν
ανενόχλητοι να πηγαίνουν το καράβι προς το βράχο, ενώ το πλήρωμά του θα
διασκεδάζει αμέριμνο σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Τι είναι καλύτερο λοιπόν? Να
ακολουθούμε την προδοσία που μας προτάσσουν «οι ηγέτες» αυτού του τόπου, ή να
τηρούμε την παράλογη νομιμότητα που έχουν ορίσει βάζοντας το μαχαίρι στο
κόκκαλο, με άμεσο αποτέλεσμα να πεινάσουμε και φυσιολογικά να εξεγερθούμε δίνοντας
ένα τέλος σαν αυτήν την παρωδία, στην οποία συμμετέχουμε με μεγάλο μάλιστα
μερίδιο ευθύνης σαν άβουλα πιόνια?
Κάθε απόδειξη που δεν παίρνουμε ή δεν κόβουμε, θυμηθείτε
είναι ακριβώς σαν τον αλκοολικό που πίνει ακόμα ένα ποτηράκι. Μπορεί ένα
ποτηράκι κρασί να του δίνει μια πρόσκαιρη ευχαρίστηση, αλλά στην πραγματικότητα
τον βυθίζει ακόμα περισσότερο στα άδυτα του αλκοολισμού. Έτσι και με την εφορία
κάθε φορά που δεν παίρνουμε ή δεν κόβουμε μια απόδειξη μπορεί προς το παρόν να
εξασφαλίζουμε λίγα χρήματα για το πορτοφόλι μας, αλλά στην ουσία επιτείνουμε το
πρόβλημα, επιβεβαιώνοντας τις κρίσεις διαφόρων εξεχόντων πολιτικών
προσωπικοτήτων που λένε ότι μαζί τα φάγαμε. Ενώ, έστω και αν παράλογα τηρήσουμε
τη παρανοϊκή φορολογία που μας επιβάλλουν, κάποια στιγμή θα φτάσουμε στο
αδιέξοδο που κατά βάθος όλοι αναζητούμε, προκειμένου να δοθεί ένα τέλος σε όλο
αυτόν τον παραλογισμό. Αναλογιστείτε λοιπόν, θα είμαστε οι ναρκομανείς του συστήματος
αυτού που κάποια στιγμή ο χρόνος μας βίαια θα τελειώσει? Ή οι θεράποντες ιατροί
που με αποφασιστικότητα και ώριμη συνείδηση θα ακρωτηριάσουμε το μέλος τούτης της
χώρας που σάπισε. Ένας ακρωτηριασμός δεν είναι μικρό πράγμα, αλλά όταν υπάρχει ο
κίνδυνος της σηψαιμίας πρέπει να είσαι παράφρονων για να θέλεις να σαπίσεις
ζωντανός.
