Πράσινα πανιά & Αλμυρά μαστίγια

Λίγα πράσινα ταλαιπωρημένα φύλα μπανανιάς, μια λυγαριά αγέρωχη να θυμίζει το πανί της βάρκας μου, που εξέχει και προέχει πάνω από όλα. Είναι πράσινα τα πανιά άραγε; Ναι, είναι όταν θέλεις η ελπίδα να βγαίνει πάνω από τα όνειρα, επιβάλλεται το πράσινο, για να μπορείς να αναπνέεις. Μόνο έτσι η βάρκα σου αντέχει το χαλάζι που πέφτει ξαφνικά ενώ έχει ήλιο.

Ένα φυλάκιο λίγο παρακάτω πετάει κεφάλι. Το χρώμα στους τοίχους φαίνεται ωχρό, μάλλον ο νεφεληγερέτης ευθύνεται, έχει ρίξει τις σκιές του αφού πρώτα το έψησε ο ήλιος του νότου, για μην τυφλώνουν οι αντανακλάσεις του τέλειου και αμόλυντου λευκού. Για να μην φαίνεται σαν λευκή σημαία μιας αθώας παράδοσης στο υγρό μπλε της θάλασσας.

Κάπου εκεί ανάμεσα πλέω και εγώ -χάρτινο καραβάκι με παιδικές ζωγραφιές- και θέλω να αντέχω στις αίγες των κυμάτων που χτυπάνε τα πλευρά μου. Και ας έχουν αυλακώσει τα αλμυρά μαστίγια τα παραπετάσματά μου. Δεν θα τα αφήσω να φτάσουν στο σκαρί. Δεν θα αφήσω την αλμύρα να φάει τις ζωγραφιές μου. Εδώ θα πλέω με πανί τη λυγαριά, δεν παραδίδομαι έχω πράσινο πανί.

Και το κατάρτι μου ένα ψηλός φοίνικας που παλεύει με τον αέρα. Τα φύλλα του ευλύγιστα στο βοριά, αλλά ο κορμός του παραμένει αλύγιστος. Και δεν ψήλωσε τόσο πολύ τυχαία. Ανελέητα δρεπάνια έκοβαν για πολλά χρόνια τα φύλλα του για να προχωράει, πονούσε πολύ να μεγαλώνει. Κάθε φορά που τρυφερά, γυαλιστερά φύλλα προέβαλαν από τη καρδιά του, άγριο μαχαίρι έκοβε τη χαρά της φωτοσύνθεσης, ακρωτηριασμός και πρόσω ολοταχώς. Και ο πόνος γνώση και προίκα για τα επόμενα που θα έρθουν....Και τα σημάδια; Τα σημάδια από την ακρωτηριασμένη άνοιξη είναι ο μανδύας της ύπαρξης του, άλλοτε κομμένα ευλαβικά βαθιά κοντά στον κορμό για να θυμάται με την επαφή και άλλοτε κομμένα άγαρμπα αφήνοντας βαθιές, άτσαλες ουλές.

Μ΄αυτή τη βάρκα θέλω να πλέω, με χάρτινο σκαρί, πράσινο πανί και κατάρτι από φοίνικα...Απέναντι αχνοφαίνεται μια γη, θέλω να ακουμπήσω με γυμνά πόδια την άμμο της, βίρα τις άγκυρες...