Οδοιπορικό στο Ζάλογγο

"Καμιά εκατοστή απ΄ αυτούς τους δυστυχισμένους είχαν αποτραβηχτεί βόρεια της Πρέβεζας στο Μοναστήρι του Ζαλόγγου. Τους επιτέθηκαν εκεί θεωρώντας ότι τάχα αυτή η τοποθεσία, πράγματι ισχυρή, θα μπορούσε να τους προσφέρει ένα νέο τόπο μόνιμης διαμονής, όπου και η σφαγή που ακολούθησε υπήρξε φρικτή. Τριάντα εννέα γυναίκες γκρεμίστηκαν από τα βράχια με τα παιδιά τους που μερικά ακόμη βύζαιναν."

Ιάκωβος Μπαρτόλντυ

 Με αυτά τα λόγια περιέγραψε ο Πρώσος περιηγητής του 19ου αιώνα, τον περίφημο Χορό του Ζαλόγγου. Ήταν περίπου 20 χρόνια πριν την Ελληνική Επανάσταση, 1803-1804 όταν ο Αλή Πασάς των Ιωαννίνων διέταξε εκκαθάριση των Σουλιωτών που βρίσκονταν στην περιοχή. Ο κατατρεγμός των άμοιρων Σουλιωτών, οδήγησε τα γυναικόπαιδα στη Μονή Ζαλόγγου.Τι και αν κατέφυγαν στο μοναστήρι, το τούρκικο γιαταγάνι δεν οριζόταν από το σταυρό της χριστιανοσύνης. Η σφαγή ήταν τρομερή, όσες από τις γυναίκες ξέφυγαν προκειμένου να μην τις πιάσουν αιχμάλωτες και τις πουλήσουν στα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής, πήδηξαν στο γκρεμό. Η κόρη του Νώτη Μπότσαρη, κουβαλούσε στου ώμους της, τη λαβωμένη μάνα της. Όταν ένας Τούρκος την πλησίασε να τη συλλάβει, έριξε πρώτα τη μητέρα της στο κενό και ύστερα πήδηξε και αυτή.

 Πριν λίγες ημέρες, κάποιους αιώνες αργότερα η ιστορία επαναλήφθηκε. Στις 24 Μαΐου και ώρα 8 το πρωί σε μια γειτονιά του Μεταξουργείου ένας εξηντάχρονος, άνεργος μουσικός, ανέβηκε με την πάσχουσα από Αλτζχάϊμερ, ενενηντάχρονη μητέρα του, στην ταράτσα της πολυκατοικίας, όπου διέμεναν και αφού ο εξηντάχρονος έσπρωξε τη μητέρα του, πήδηξε και αυτός στο κενό. Είχαν οικονομικά προβλήματα, σχολίασε εκ των υστέρων η γειτονιά. Απελπισμένος ο άνεργος μεσήλικας, προκειμένου να μην παραδοθεί στα σαγόνια του καπιταλισμού, προτίμησε να ορίσει εκείνος τη στιγμή όπου η ζωή του θα έπαυε. Με αξιοπρέπεια, εξαλείφοντας το ενδεχόμενο, να έφθανε η στιγμή που θα χρειαζόταν να ψάξει για τροφή στα σκουπίδια.

 Το ερώτημα είναι, εάν θα έπρεπε ένα παρόμοιο οδοιπορικό να ακολουθήσουν και τα πολιτικά κόμματα της χώρας με τη συναίνεση των οποίων έχουμε φθάσει ένα βήμα πριν το μεγάλο άλμα στο Ζάλογγο. Οι λαοί όμως υπάρχουν και πριν και μετά τις κρίσεις, δεν παύουν να υπάρχουν, μπορεί να μην ευημερούν αλλά συνεχίζουν. Η συνέχεια λοιπόν είναι το ύψιστο κοινωνικό ζήτημα αυτήν περίοδο, πρέπει να υπάρχει συνέχεια, όπως και να είναι αυτή μέχρι όπου μπορεί να φθάσει, ας μην το ξεχνάμε. Και ας πηδήξουν στο κενό αυτοί οι άλλοι οι Μεγάλοι, μήπως και περισώσουν τίποτα από αυτά που "αύριο" θα γράψει η ιστορία για αυτούς, οδηγώντας τη υστεροφημία τους, δίχως άλλο στην αγχόνη.