Ο αέρας σφύριζε, τα χέρια τρέμανε
ρημάδι το σώμα σαν σε απόσπασμα το σέρνανε.
Τα πρόσωπα μια στοίβα, βαθιά χαρακωμένα
κουρνιάζουν στη λιτότητα θηρία λαβωμένα.
Και δεν είναι που δεν έχουν
Είναι που ξέρουν ότι δεν θα ζουν όταν αυτό πια θα έχει περάσει
Και τι να πουν ;
Η προίκα αυτή που αφήνουν τη ραχοκοκκαλιά μας θα γεράσει
Και χρόνια αργότερα το μέταλλο έσκαβε βαθιά την πηλωμένη γη,
μα κανείς δεν θυμότανε πόσο καλά κρυμμένη είναι η πληγή.
Και όταν το παιδί βρήκε στο λάκο σπασμένα τα γυαλιά
του απαντήσανε πως αυτό ήταν το φαγητό για τα σκυλιά
Μα τα σκυλιά είχαν πέτρινο το στομάχι
γιατί η εποχή τους το ψησε στ' αλάτι.
Έτσι τσουρουφλησμένα από την ντροπή τους πλάκωσε το χώμα,
κανείς δεν ξαναμίλησε για το ανίερο τους σώμα.
Και το παιδί μικρό και ανήξερο, έπιασε τα γυαλιά σαν λιχουδιά,
του κόβανε τα ψέματα τα σωθικά, αλλά κανείς δεν πήρε μυρωδιά.
Και άμα έχεις τραφεί με απόβλητα ιστορικά,
όπως και να έχει τα μάτια παραμένουνε κλειστά.
Και δεν είναι που δεν έχουν
Είναι που ξέρουν ότι δεν θα ζουν όταν αυτό πια θα έχει περάσει
Και τι να πουν ;
Η προίκα αυτή που αφήνουν τη ραχοκοκκαλιά μας θα γεράσει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου