Αστερόφωνο

Κάθισαν τα αστέρια,

πλήρως στερούμενα το ηλεκτρικό τους φορτίο 

πάνω σε πέντε ηλεκτροφόρα σύρματα.

Ήταν σαν σε πεντάγραμμο...

Λες και ήθελαν να φωτίζουν, με "βοήθεια",

χωρίς να ξεκαθαρίζουν σε ποια νότα πατάνε.

Μερικές φορές σαν μας τραβάει το κακό,

μαγνήτης που κολλάει στα δόντια και μετά στα χείλια.

Ακουμπάς το καλώδιο που σφαδάζει κομμένο

και ύστερα το τίναγμα,

τα μάτια σου γυρίζουν και το κορμί σου τρέμει μουδιασμένο.

Κρυώνεις, τα μάτια σου θολώνουν.

Αν δεν μαυρίσει όμως η καρδιά σου, δεν έχεις καεί ζωντανός.

Δεν ήταν τόσο άσχημος ο θάνατος αυτός,

θυμίζει το χαμό της απαρχής.

Το μηδέν είναι το πιο δημιουργικό πράγμα στον κόσμο.

Πεδίο δόξης λαμπρό,

μπορείς να τσακιστείς εκατοντάδες φορές ακόμα.

Μόνο να εύχεσαι να μην αντέξεις, όσο αντέχει η καρδιά σου.

Όλο το βράδυ κοιτούσα θαμπά τα αστέρια,

που έπαιζαν το σκοπό τους...

με τη λιγοστή δύναμη που έκλειναν τα βλέφαρα, τρεμόπαιζε το φως τους, σαν τέλεια συμφωνία.

Όσο ξημέρωνε ένα ουράνιο τόξο έβγαινε από τα σπάργανα της υγρασίας,

σαν υπόσχεση ότι τίποτα απ' όλα αυτά δεν επρόκειτο να συμβούν ξανά.