Πως η ανάγκη γίνεται ιστορία… Πως η ιστορία γίνεται σιωπή

Το σχοινί που κρατά δεμένη την ελληνική κοινωνία με την ευρωπαϊκή πραγματικότητα κραδαίνει, παρόλα αυτά οι ιθύνοντες κάνουν ότι δεν ακούν τα θανατηφόρα τριξίματα. Νομίζω ότι το νιώθουν όλοι, κάτι θα γίνει αλλά δεν ξέρουμε πότε θα είναι αυτή η στιγμή. Τα περισσότερα νοικοκυριά είναι υπερχρεωμένα και όχι δεν εννοώ μόνο από τα δάνεια και τις κάρτες, αλλά από τους φόρους, τη ξέφρενη άνοδο των τιμών των προϊόντων και τα αντισυνταγματικά, έκτακτα και με αναδρομική ισχύ πολλές φορές  χαράτσια κάθε είδους. Ότι έχει λείψει (σε μορφή καταθέσεων στο εξωτερικό) σκαρφίζονται ένα κόλπο, το ψηφίζουν και έτσι εμφανίζονται αυτά που λείπουν ως δια μαγείας στο ταμείο και πάλι. Κατά αυτόν τον τρόπο απολύτως φυσιολογικά, διαμοφώνονται στη σύγχρονη Ελλάδα οι νόμοι. Οι νόμοι που ρυθμίζουν τι είναι δίκαιο και τι είναι άδικο, τι είναι σωστό και τι είναι εσφαλμένο σήμερα δεν διέπονται από καμία συνταγματική ισχύ παρά μόνο από αυτή του μεροληπτικού συμφέροντος των λίγων. Α! Επίσης ξέχασα ονομάζεται και δημοκρατία το πολίτευμά μας, αλλά μάλλον το όνομα είναι μόνο το κάλυμμα, σαν τις αγγελίες εργασίας σήμερα, καμία τελικά δεν ζητάει φανερά αυτό που πραγματικά θέλει. Για να γίνεις γραμματέας ή πωλητής πρέπει να έχεις μέσον και αν παίρνεις και περίπου 700 ευρώ είσαι από τους τυχερούς. Η γενιά των 700 ευρώ λέγανε πριν 3-4 χρόνια, λάθος η γενιά της απογοήτευσης, της μιζέριας, τη κατάθλιψης και της αυτοκτονίας.

Τόσο μορφωμένοι και νοήμονες άνθρωποι δεν γίνεται να νοιάζονται μόνο για την εφήμερη ζωή τους. Αν αυτός ο τόπος χάσει τους νέους, θα χάσει και το μέλλον του. Πως η ιστορία μας έγινε σιωπή; Οι σειρήνες του Β Παγκοσμίου πολέμου πως είναι δυνατόν να ξεχάστηκαν; Οι παππούδες σας που πολεμούσαν μέρα-νύχτα τον εχθρό με τίμημα την ίδια τους ζωή πως έπαψαν να είναι συγγενείς σας; Ο ήχος από τις ερπύστριες, που ήθελαν να γκρεμίσουν τα όνειρα και τις ελπίδες σας για μια ελεύθερη δημοκρατία και ακούσατε με τα ίδια σας τα αυτιά πως είναι δυνατόν να σβήστηκαν από τη μνήμη σας;

Η ανέχεια, η εξαθλίωση και η πείνα που έρχεται πως είναι δυνατόν να τη θεωρείτε ανάγκη; Μέχρι που φθάνει το πείσμα και ο εγωισμός σας; Θα σας πω εγώ, φθάνει μέχρι τη σχιζοφρένεια της ανάγκης… της αδίστακτης και άπληστης ανάγκης για υλικό πλουτισμό που πιστεύετε ότι μπορεί να καλύψει το κενό της άδειας σας ψυχής. Έτσι η ανάγκη γίνεται ιστορία…