Η τελευταία βόλτα

Κάτω από τη ανθισμένη ροδιά σταθήκαμε, μιλήσαμε για ώρα.

Με τρόμαζαν τα κλαδιά της κάθε τόσο, γιατί νόμιζα ότι χαμηλώνουν επικίνδυνα. Και ξέρεις εκτός από βαθύ πορτοκαλί άνθη και στρουμπουλούς καρπούς, η ροδιά έχει αγκάθια που δεν βλέπεις, μεγάλα αγκαθωτά καρφιά, σαν τα δικά σου!

Το φεγγάρι είχε λουφάξει ολόγιομο πίσω από τα σύννεφα, φαινόταν θαμπό, όπως ακριβώς η εποχή μας. Δεν έχω αέρα μέσα μου. Δεν έχω άλλο...Σύρε με κάτω στον αγριεμένο δρόμο μέχρι που να ματώσω. Σαν νικητής επάνω σε τέθριππο που κέρδισε τους αγώνες και τώρα κάνει το γύρω του θριάμβου. Σύρε με και μην φοβάσαι, σφίξε στα δόντια σου το χαλινάρι και τραβά μπροστά. Δεν θα μιλήσω, δε θα έχω τι να πω. Κουράστηκε η ψυχή να φωνάζει και έτσι σώπασε και το σώμα.

Και αν με δεις λουσμένη στο αίμα μην σταματήσεις κάνε τον κύκλο το στέρνο και φτάσε στην άλλη άκρη. Μην αφήσεις το βαρκάρη να με περάσει απέναντι. Είχα πάντα πρόβλημα με τους ξένους, το ξέρεις. Πάντα με στηρίζεις στα δύσκολα, έτσι κάνε και τώρα. Μια τελευταία βόλτα σου ζητώ και τίποτα άλλο!