Μην μιλάς...

Η θάλασσα σφυρήλατη αργυρή και σιωπηλή

τ´ αμπέλια κουρασμένα απ τη ζέστη του Αυγούστου

'ρίξαν τα χέρια τους κάτω από την καλαμιά

κι άφησαν το σώμα τους ήσυχο

να δροσίζεται από το μελτέμι

Ησυχία σχεδόν ακινησία.

Το φεγγάρι μια μέρα από το γιόμο

και εγώ ακίνητη, σχεδόν παγωμένη.

Ταραχή γλυκιά φέρνει τα κύματα στο στόμα μου

Μην μιλάς,

Ακούω τη σιωπή σου

νιώθω τη μορφή σου να με χαϊδεύει,

μέσα από στη σκέψη μου, το ξέρω,

Μην μιλάς

Εδώ που είμαστε πρέπει να χαϊδεύουμε με τα  μάτια

να βλέπουμε με τα χέρια,

και να ακούμε με τη σιωπή

Μην μιλάς, άκου τα στάχυα που θροϊζουν

στον κατήφορο για τη θάλασσα 

και άσε το σώμα σου να σκάει σαν φωτοβολίδα

και ύστερα ξεκουράσου πάνω μου

σαν το κουπί που παφλάζει ακυβέρνητο στο κύμα

Μην μιλάς...τώρα η σιωπή μιλάει, άκουσέ την.